“เศษซากของอุตสาหกรรมไม่เคยจางหายมันฝังลึกในดิน น้ำ อากาศ และร่างกายของเรา”

โรงงานตั้งตระหง่านราวกับอนุสรณ์ของความก้าวหน้า ขณะที่แม่น้ำแห้งเหือด และเศษเหล็กกองพะเนินเป็นหลักฐานของการเปลี่ยนผ่าน ผมบันทึกภาพร่องรอยเหล่านี้ทั้งในสภาพแวดล้อมและชีวิตผู้คนแล้วนำกลับไปพิมพ์ลงบนเศษวัสดุจากอุตสาหกรรม วัสดุที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของระบบแต่ถูกละทิ้งแต่ในขณะที่ซากปรักหักพังเหล่านี้หลงเหลืออยู่ เราทุกคนก็ค่อย ๆ กลายเป็นเศษซากของระบบ ส่วนประกอบที่ถูกบดขยี้ให้หมุนไปเรื่อย ๆ 

แม้ลมหายใจจะขาดห้วง เราทำงานจนเหนื่อยหอบ ถูกปลอบประโลมด้วยคำตอบสำเร็จรูป เพื่อให้ยังคงอยู่ในกลไกที่ไม่มีใครหนีพ้น

ผลงานชิ้นนี้จึงไม่ใช่เพียงภาพถ่ายแต่มันคือหลักฐานของร่างกายและจิตใจที่ถูกแปรรูปไปพร้อมกับภูมิทัศน์ที่เปลี่ยนแปลง ฝุ่นควันจากเครื่องจักรไม่ได้ลอยหายไป มันแทรกซึมอยู่ในลมหายใจของเรา อุตสาหกรรมไม่ได้แค่กัดเซาะแผ่นดิน แต่มันกัดกินลงไปถึงแก่นของเรา ไม่ใช่แค่ในพื้นที่รกร้าง แต่ในตัวเราทุกคน

“The remnants of industry never fade—they are embedded in the soil, the water, the air, and our very bodies.”

Factories stand tall like monuments of progress, while rivers run dry and piles of scrap metal bear witness to a transition. I document these traces—etched into both the environment and human lives—then print them onto discarded industrial materials, fragments once integral to the system but now abandoned.

Yet, as these ruins persist, so do we—gradually becoming remnants of the system ourselves. Pieces crushed and forced to keep turning, even as our breath falters. We labor until exhaustion, pacified by preordained answers, trapped within a mechanism that allows no escape.

This work is more than just photography; it is evidence of bodies and minds reshaped alongside shifting landscapes. The smog from machines does not simply dissipate—it seeps into our breath. Industry does not merely erode the land; it carves deep into our very being. Not just in abandoned spaces, but within all of us.

วรลภย์ ลาชมภู 
Woralop Lachompoo